باران
بسم الله الرحمن الرحیم سلام. اسمم یه چیز دیگه هست! دوستانم باران صدام می کنند. از وقتی یادم میاد میخواستم آدم خاصی باشم. الانم نمیدونم هستم یا نه! البته همه ی آدمها خاصند در نوع خودشان. شغلم بیکار بعد دانشگاه! دوست داشتم مذهبی باشم. فرهنگ شهادت را دوست دارم. جوانتر که بودم آرزوی بزرگم شهادت بود. ولی حالا میدانم که من مال این حرفها نیستم. و شهادت هنر مردان خداست! بزرگترین سرمایه ام دوستی انسانها ست. از صمیم قلب همه شان را دوست دارم. البته این هم ژنتیکی است! یعنی با جهد خودم به دست نیاوردمش! از آدم محافظه کار و خسیس متنفرم. ریاضی خوندم ولی دوست دارم شهردار بشم. معماری و عمران را هم خیلی دوست دارم! به نظرم سخت ترین کار زندگی کردن است! من که از پسش بر نمیام! فقط به محصولات ساخت ایران اعتماد دارم! و از هر چی غربزده شرق زده و هر چی زده است بدم میاد! کشورم رو دوست دارم و به مردمش ایمان دارم. عجیب ترین و قشنگ ترین چیز هستی رو ولایت میدونم. آنانکه از سر ولایت بی خبرند در کار من و تو می مانند! راستش خودمان هم مانده ایم! ولایت زیبا ترین و غرور انگیز ترین و معنوی ترین حس و شناختی هست که به انسان دست میدهد! دلم برای کسانی که هنوز این شناخت را نچشیده اند می سوزد و به آنانی که مست این جام هستند غبطه میخورم! نوشتن را دوست دارم! بعضی کتابها را چندین بار خوانده ام. و هنوز هم میخوانم. انسانهای شجاع را بیش از هر کس دیگری قبول دارم. نوشته ها ی خانم فاطمه رجبی را می پسندم. و شجاعتش را در بیان حقایق می ستایم. و دیگه اینکه کاش جای توسعه چیز دیگری می گذاشتیم! مثلا مهدویت!